Naam: Anton Slotboom
Leeftijd: 32
Beroep: journalist

“Wat ik vroeger wilde worden? Ja, schrijver. Altijd al.” Een snel antwoord van journalist Anton Slotboom, op het terras van Rotown in Rotterdam. Het is duidelijk: van jongs af aan wilde hij al schrijven. “Heel vroeger wilde ik archeoloog worden. Vrienden van de familie deden dat en ik mocht dan mee. Maar ja, toen kwam de muziek, en wilde ik over muziek schrijven.” Voor Anton begon het niet met een studie, maar door op eigen houtje te gaan schrijven. “Ik ben daarmee begonnen toen ik 15 of 16 was, bij Platomania. Dat is mijn begin. Ik heb misschien wel honderden cd-recensies geschreven.”

De wil om te schrijven zat er dus al vroeg in. Was de studie journalistiek daarna een makkelijke keuze?
A: “Nee, ik heb eerst nog iets anders gedaan. Communicatie management, omdat de kans op een baan daarmee groter leek te zijn. Om de een of andere reden had ik in mijn hoofd dat als ik dat zou doen ik dan heel rijk zou worden. Een wijze les, want je moet kiezen waar je hart ligt en niet achter het geld aan gaan. Een verschrikkelijk half jaar: ik zat tussen de Shell kinderen en paste er absoluut niet tussen. Daarna ben ik gelukkig toch journalistiek gaan doen. Dat was veel beter.”

Was dat ook het punt dat je wist: ik wil journalist worden?
A: “Ik heb eerst na die andere opleiding nog anderhalf jaar in Mallorca gewerkt, in de zon. Het laatste half jaar wist ik: ik moet journalistiek gaan studeren. Dat is het gewoon voor mij. En dan zien we tegen die tijd wel hoe het zit met dat baanperspectief. Mensen praten je snel de put in. Ik ben ook naar geen enkele open dag meer geweest, dan proberen ze je toch weer om te praten. Ik denk echt dat als je doet wat je leuk vindt, je het daarmee kan redden.”

En hoe is LiveXS op je pad gekomen?
A: “Tijdens mijn opleiding journalistiek was ik al begonnen met schrijven voor LiveXS. Daar heb ik ontzettend lang voor geschreven, want toen ik daarmee begon was het nog een krantje dat in veel regio’s met een eigen editie werd uitgegeven. Na twee jaar journalistiek kreeg ik bij LiveXS een baan aangeboden. De laatste drie jaar journalistiek heb ik dus een fulltime studie gecombineerd met een fulltime baan.”

Toch ben je daar op een gegeven moment even gestopt.
A: “Klopt. Er kwam een vacature vrij voor muziekjournalist bij het AD. Ik solliciteerde erop en werd toen, tot mijn grote plezier, aangenomen. Geweldig, natuurlijk.”

Wat zijn de grootste obstakels geweest?
A: “De crisis maakt dat vaste banen in de journalistiek verdwijnen. Misschien, als ik een jaar of tien eerder begonnen was, had ik wel ergens een vaste baan gehad. Dat wil ik nu niet meer, maar vijf jaar geleden nog wel. Ik wilde ergens in dienst zijn. Zo ging dat eerst altijd: je was in dienst tot je 65ste, waarbij je rustig naar je pensioen toewerkte. Nu kan dat niet meer, daar is de sector veel te onrustig voor. Dat is voor mij nu prima, want ik houd ervan om de mouwen op te stropen. Ik wil niet op kantoor zitten als er geen werk te doen is. Dat is misschien wel een obstakel. Eigenlijk kom ik uit een generatie vóór jou, die door had: het wordt nu echt anders. Jij moet gewoon snappen: die baan van 9 tot 5, voor 40 uur per week, dat is gewoon niet meer de manier waarop je voort kunt leven. Zeker niet in de creatieve sector.”

Wat is dan wel de manier?
A: “Wat belangrijk is, is dat je al heel vroeg een duidelijke richting kiest. Als jij bijvoorbeeld wil schrijven, moet je dat kunnen specificeren. Willen schrijven alleen is te breed. Terwijl veel van mijn studiegenoten nog uitwaaierden, besloot ik in mijn eerste jaar journalistiek al: ik wil schrijven over muziek. Daardoor had ik een enorme voorsprong op de rest toen we afstudeerden. Je moet je heel duidelijk kunnen profileren, dat is volgens mij waar de toekomst ligt voor de journalistiek.”

Toch ben je voor je boek, Voor Niemand Bang, van muziek naar sport gegaan.
A: (lachend) “Ja, eigenlijk ben ik ook een slecht voorbeeld. Ik ben deels wel van koers veranderd. Op een gegeven moment was er bij LiveXS eens een discussie over het recenseren van CD’s. Iemand riep: “Ik hoef niet de hele CD te luisteren om te weten of een band goed is of niet!” Dat heeft voor mij veel betekend. Toen wist ik: ik moet ook verder kijken. Daar zitten risico’s aan vast, eigenlijk moet je gewoon doorgaan op dezelfde koers.”

Maar je schrijft nog wel voor NU.nl en het AD, toch?
A: “Ja, ik ben nu bezig als freelancer. Ik heb afgelopen weekend nog muziekrecensies geschreven over Pinkpop voor NU.nl en ben tegelijkertijd bezig met een PSV jubileumboek. Volgend jaar komt er een opvolger van het Sparta boek, Voor Niemand Bang, dat een paar maanden geleden uitkwam. Mijn agenda zit vol tot volgend jaar april.”

Hoe is het idee van Voor Niemand Bang ontstaan?
A: “Omdat Sparta 125 jaar werd en ik zelf groot Sparta-fan ben, wilde ik graag iets over Sparta doen. Ik ben toen met dat idee naar een Rotterdamse uitgever gestapt. Een mooie wijze les: soms moet je niet afwachten, maar het gewoon zelf doen. En uiteindelijk is dat veel meer geworden dan ik dacht. De aandacht voor dat boek was hartverwarmend. Op de presentatie kwam zelfs de NOS af, ik kon mijn ogen niet geloven. Op deze manier creëer ik mijn eigen werk. Dat is ook een goede tip voor jou: hoe jonger je bent, hoe meer je je eigen werk moet gaan creëren. Dat doe jij met deze website nu ook.”

Zijn er ook minder leuke kanten aan dit werk?
A: “Je hebt natuurlijk geen enkele vastigheid. Het zou er volgende maand weer helemaal anders uit kunnen zien. Daar leer je mee leven. Het geeft je tegelijkertijd wel weer vrijheid. Je kunt misschien geen huis kopen als je geen vaste baan met een baas hebt, maar dat hoef ik ook niet.”

Wat wil je nog bereiken?
A: (lachend) “Tja, een mooie bestseller natuurlijk. Ik ga nu een boek schrijven over Ted Langenbach, een Rotterdamse dj. Dat is een heel interessant levensverhaal waar veel seks en rock en roll in voor komt. Daar ga ik me nu op storten. Als het straks af is, hoop ik dat ik die kick weer voel die ik bij het openmaken van die doos vol exemplaren van mijn eerste boek voelde. Niets is mooier dan je eigen boek in de boekenkast te zien staan.”

Tot slot: heb je nog tips of laatste woorden voor starters?
A: “Je moet voorbij het pessimisme proberen te kijken. Ik heb ook een tijdje geroepen dat mijn generatie het heel zwaar had. Dat is misschien zo, maar iedere generatie heeft het zwaar. Er zijn echt wel kansen, maar die moet je zelf proberen te grijpen. Als je zelf actie onderneemt zul je zien dat het je linksom of rechtsom toch iets op gaat leveren. Dat weet ik zeker. Ik geloof er heilig in dat als jij blijft doen wat je echt leuk vindt, je er echt wel komt.” Linda Roos

Follow