Naam: Janne Willems
Leeftijd: 30
Beroep: mooie momenten verzamelaar

“Ik vind dat ik een droombaan heb: ik verzamel mooie momenten van mensen van over de hele wereld,” staat er in een berichtje op Facebook van Janne Willems. Dat klinkt inderdaad als een ware droombaan. Maar wat houdt het precies in? En hoe komt iemand erbij om zoiets te doen? Janne begon al tijdens haar studie met het verzamelen van haar eigen mooie momenten. Ze schreef ze op, soms kwam er een tekening bij. Zelfs nadat haar moeder in 2007 overleed, bleef de stapel mooie momenten groeien. Focussen op de goede, positieve dingen, dat is wat Janne doet. Dat wil ze met anderen delen. Daarnaast is ze benieuwd naar hun mooie momenten. Zo ontstaat Seize Your Moments, of Pluk Je Momenten. Op het moment dat ik Janne via Skype spreekt, zit ze in Bulgarije voor haar project.

Wat wilde je vroeger worden?
J: “Als klein meisje wilde ik reclamemaker worden. Dan mocht je allemaal dingen zelf bedenken, dat leek me leuk. Uiteindelijk ben ik nooit reclamemaker geworden. Ik heb wel een tijdlang bij Loesje gewerkt. Maar reclame maken is heel wat anders.”

Wat heb je uiteindelijk gestudeerd?
J: “Cognitieve kunstmatige intelligentie, filosofie en cognitive neuroscience, omdat ik wil weten hoe het menselijk brein werkt. Ik vraag me dan bijvoorbeeld af: hoe kunnen we zoiets complex als taal leren? Ik begon met CKI, daar was ik in 2005 klaar mee. In 2009 rondde ik filosofie af en vorig jaar nog cognitive neuroscience.”

Was je tijdens je eerste studie al begonnen met het project waar je nu mee bezig bent?
J: “Nog niet, daar ben ik pas in 2010 mee begonnen. Het idee ontstond wel toen ik begon met studeren. Ik dacht: ‘Wow, wat is de wereld gaaf, maar dat ga ik niet allemaal onthouden.’ Vanaf dat moment ben ik mooie momenten op gaan schrijven. Later werden het tekeningen. Dat ben ik blijven doen. Ook wanneer het wat minder lekker liep in mijn privéleven, zoals het overlijden van mijn moeder in 2007. Na een aantal jaar begon ik te zien hoeveel het opschrijven en tekenen van die mooie momenten me had opgeleverd. Ik ben altijd blijven kijken naar wat er goed ging, elke dag. Daar werd ik heel blij en gelukkig van. Ik wilde het idee niet meer voor mezelf houden.”

Toen ontstond Pluk Je Momenten.
J: “Inderdaad. Ik wilde een website maken waar mensen hun mooie momenten konden inzenden. Echt nagedacht over hoe die momenten dan binnen zouden komen had ik niet.”

Hoe is het balletje uiteindelijk gaan rollen?
J: “Ik had eerst al mijn vrienden laten tekenen. Maar ja, dan ben je twee weken verder en heb je geen input meer. Op een dag zat ik in de trein naar Nijmegen voor mijn studie. Plotseling dacht ik: ‘Weet je wat? Ik vraag gewoon de mensen die hier in de trein zitten.’ Toen merkte ik dat mensen echt heel vrolijk werden van die vraag, aan de slag gingen met tekenen en ook met elkaar aan de praat raakten. Heel cool, want dat gebeurt niet zo snel in Nederlandse treinen.”

Nu ben je in het buitenland voor je project.
J: “Klopt. Begin dit jaar had ik drie – tot vierduizend momenten verzameld. Toen had ik twee opties: stoppen, of het uitdagender maken voor mezelf.”

En wat is de uitdaging geworden?
J: “Om duizend mooie momenten te verzamelen per continent. Dat is wat ik doe met de Seize Your Moments World Tour. Wanneer je aan mensen vertelt dat je iets gaat doen, gaan mensen je helpen. Dan gebeurt het ook. Als ik zeg: ‘Ik weet nog niet of ik naar Azië ga,’ dan gebeurt er niets. Maar als ik in plaats daarvan vertel dat ik 1 december naar Azië vertrek en vervolgens vraag of mensen me willen helpen met mijn vliegticket, dan heb ik opeens een vliegticket. De truc is om te vragen naar wat je nodig hebt.”

Kun je het daardoor ook helemaal financieren?
J: “Ik werk met crowdfunding. Ik heb gezegd dat ik naar Europa wilde en gevraagd of mensen mij bijvoorbeeld voor een dag wilden sponsoren. In ruil daarvoor geef ik dan een e-cursus waarin ik elke week een anekdote uit de wereldtour vertel die ik nu maak, plus een opdracht over hoe je zelf meer mooie momenten kunt beleven. Dat vinden mensen heel leuk om te lezen. Daarnaast zijn er nog heel veel mensen die me helpen met slaapplekken of spullen. Als je kijkt naar mijn rugzak, tweede telefoon, laptop, kleding… Alles is gegeven.”

Wat gaaf dat mensen je daar zo bij willen helpen.
J: “Ja, het is echt geweldig. Zo dacht ik op een gegeven moment: ‘Ik heb een laptop nodig.’ Ik besloot het op internet te zetten en er voor mezelf een soort wedstrijd van te maken. Het zou moeten lukken om dat binnen vierentwintig uur te regelen. Toen ik de volgende ochtend wakker werd had ik een berichtje van iemand: zij had nog wel een laptop over, die lag toch te versloffen in de kast.”

Goed geregeld. Zijn er geen momenten waarop je bang bent dat het niet goed gaat?
J: “Dat was met slaapplekken aan het begin wel spannend. Dan wist ik: ik heb nog geen slaapplek voor morgen. Maar op een gegeven moment weet je dat wanneer je een bepaald aantal couch surf-verzoeken uitzet en misschien zelfs een noodplan hebt, dat er niet zoveel kan gebeuren. Ik heb geen grote dingen meegemaakt. Wel af en toe dat ik dacht: ‘Jee, dit is niet handig’.”

Kun je een voorbeeld geven?
J: “Dat was toen ik twee weken op reis was. Mijn huisgenoot vertelde me dat ze niet meer in mijn huis kon blijven wonen. Dat was heel vervelend voor haar, het kwam door haar persoonlijke situatie. Maar toen zat ik met een financieel gat. Ik heb uiteindelijk mijn huur opgezegd. Mijn familie heeft me geholpen met uitverhuizen en ik ben zelf overgekomen om de sleutels in te leveren.”

En als je terugkomt?
J: (lachend) “Dan heb ik geen huis. Maar voorlopig ga ik hier nog niet weg. De eerste voorspellingen gaan uit van begin 2015. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik tussendoor niet af en toe terugkom. Continent voor continent ga ik kijken hoe het gaat.”

Je bent nu net klaar met Europa.
J: “Klopt. Hierna ga ik naar Azië. Ik blijf nog tot 15 november in Sofia om aan een e-book te werken, de crowdfunding van Azië op te zetten en Azië goed voor te bereiden. Het e-book gaat over mijn ervaringen in Europa. Zowel de tekeningen die ik heb verzameld, als de verhalen erachter, zullen daarin komen.”

Gaaf. En waar verblijf je nu precies in Sofia?
J: “Ik kan nu twee weken bij een vriendin verblijven die me ook helpt met dit project. Daarna heb ik iemand anders gevonden waarbij ik langer kan blijven en waar ik een eigen kamer heb. Dat is een halfuurtje buiten Sofia. Zo makkelijk gaat het dus. Daar ben ik soms zelf ook verbaasd over.”

Zijn er ook moeilijke kanten aan dit project? Reageren mensen wel eens negatief?
J: “Ze reageren niet negatief, maar ze gaan niet altijd tekenen. Dat betekent dat ik in elke land naar nieuwe manieren moet zoeken om mensen te benaderen. Hier, in Bulgarije, heeft dat even geduurd. Het gaat om heel kleine dingen. Bijvoorbeeld het gebruik van de vraag: ‘Mag ik je iets vragen?’ In Bulgarije hoef je dat niet te doen. In Nederland kun je niet anders. In het Noorden van Europa ook. In Bulgarije stap je daarentegen op iemand af, maak je oogcontact en begin je simpelweg met: ‘Hallo, ik ben Janne en ik verzamel mooie momenten.’ Zo direct is het hier. Letterlijk laten zien wat je in je handen hebt, dat er niets meer is dan dat.”

Vind je het spannend om naar Azië te gaan? Stel dat het nu niet lukt…?
J: “Dan verzin ik op dat moment wel iets nieuws.”

Dat antwoord verwachtte ik al!
J: (lachend) “Maar dat is het ook: oplossingen verzinnen. Die zijn er altijd. Ik hoef niet alles zelf te weten, ik kan het gewoon vragen.”

Precies. Waar haal je de meeste voldoening uit?
J: “Als je ziet dan mensen al beginnen te lachen wanneer je uitlegt waar je mee bezig bent. Of wanneer ik achteraf een berichtje krijg van iemand, bijvoorbeeld: ‘Dat ik jou tegenkwam in Sarajevo was heel fijn, want ik dacht dat ik bijna gek werd.’ Dat zijn de dingen waarvoor ik het doe.”

Wat wil je nog bereiken?
J: “Na deze wereldtour wil ik een hele gave expositie maken. Ook komt er een boek over de complete wereldtour, dat wordt wel gewoon papier. En daarna? Ik heb nog geen idee, maar dat wordt vast weer iets tofs.”

Tot slot: heb je nog tips voor studenten en starters? Of gewoon voor mensen die al heel lang iets willen maar de stap niet durven te zitten?
J: “Het grootste struikelblok ben je zelf. Je moet het gewoon uitproberen. Dat kan heel klein. De eerste keer dat ik de trein instapte stelde ik bijvoorbeeld de verkeerde vraag. Ik vroeg mensen naar hun mooiste moment. Dat bleek achteraf niet zo’n interessante vraag, want op zeven van de tien kaartjes tekenen ze iets over hun geboorte. Dan leer je hoe het niet moet, dat is heel fijn. Leren is fouten maken: wees niet bang om ze te maken!” Linda Roos

Follow