I am a girl who followed her dreams… Zo luidt het onderschrift van een zacht gefilterde Instragramfoto die ik voorbij zie komen. Een meisje dat vier jaar geleden haar eigen kledingwinkel heeft geopend in Amsterdam. Gaaf. Toch zal het hele proces wel iets meer ingehouden hebben dan alleen haar dromen volgen. Maar ja, je ziet natuurlijk nooit een Instagramfoto met daaronder: I am a girl who followed her dreams (which made me work my ass off and cry like a crazy person).

Droombaan? Schiet eens op!
Bovendien maakt het zinnetje iets in me los. Het voelt alsof ze bijna zegt: ‘Kijk, ik heb mijn dromen al gevolgd! Waar blijf je nou?’ Zo is het vast niet bedoeld. Het kwam haar heus niet zomaar aanwaaien en ze heeft er ongetwijfeld keihard voor moeten werken. Maar hallo – ík probeer dat ook! Alleen moet de huur ook betaald worden en duurt het vaak langer dan je hoopt of denkt. Tja. Als het makkelijk was zouden we allemaal simpel en alleen onze dromen volgen.

Erg, of niet?
Laatst kwam ik iemand op de fiets tegen die er ook al maanden mee bezig is om erachter te komen wat ze wil en hoe ze dat precies voor elkaar kan krijgen. “Ik heb nog nooit zoveel gehuild als de afgelopen tijd!” Klonk het (nu gelukkig wel) lachend. Want laten we even eerlijk en realistisch zijn (zonder al die zogenaamd inspirerende en onverbiddelijk positieve social media-quotes die ons soms stiekem allemaal de neus uitkomen): natuurlijk duurt het altijd langer dan je wenst. Het huilen zal je ongetwijfeld vaker nader staan dan het lachen. Maar is dat wel zo erg? Toevallig blogde Sigrid Boelens van Bureau Boel hier laatst nog over. Zij vergelijkt het op zoek zijn in het leven met een reis, alsof je op vakantie gaat. En je gaat toch niet op vakantie om zo snel mogelijk weer op de terugvlucht te stappen? “Het gaat om de ervaringen ertussenin,” schrijft ze. En zo is het.

Doorgaan en stilstaan
Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet klaar met mijn droombaan zoeken en mijn eigen dromen volgen, al duurt het nog tot mijn tachtigste. Ja, dat zeg ik nu. Vorige week voelde ik me nog even een enorme loser dat ik al langer dan een jaar op zoek ben. Fulltime met schrijven mijn geld verdienen zit er nog even niet in (wel parttime trouwens, daarover in een volgende blog meer!). Maar wat kun je doen? Juist. Doorgaan. Niks nieuws, niets bijzonders, open deur, maar toch: soms moet het weer eens even gezegd worden. Wat was ik ook alweer aan het doen? Oh ja. Aan het doorgaan. Bovendien is het nuttig en goed om tijdens dat doorgaan af en toe eens stil te staan. Waarom? Omdat je – zonder dat je het doorhebt – waarschijnlijk al meer bereikt hebt dan je denkt. Om nog maar eens met een afgezaagde Facebookwijsheid te gooien: It’s not about the destination, it’s about the journey. Cliché? Jup. Waar? Jazeker.

En hoe gaat dat bij jou? Ben je geduldig en ga je door tot je hebt bereikt waarvan je droomde, of is het toch te verleidelijk om voor een veilige, maar minder spectaculaire optie te gaan? Wat zou jij (nu) kiezen? Doen wat je leuk vindt of dat steady salaris? En wat nu als het dan straks heel moeilijk is om je uit die veilige functie te worstelen? Of als het tegenvalt, zo’n droombaanbestaan? Wat is meer waard?

Follow