“Kan ik dit hier neerzetten?”

Verwilderd kijk ik op. Ik zie een knappe, jonge vrouw staan, waarschijnlijk maar een paar jaar ouder dan ik. Ze draagt een glanzend wit bloesje, haar nagels zijn perfect gelakt en om haar linkerarm bungelt een schitterende armband. In haar handen houdt ze een dienblad vast met een vies bord, plakkerig bestek, een kartonnen koffiebekertje en plastic verpakkingen van broodbeleg. Néé hè. Ik heb nét al het bestek afgewassen! Ik was bijna klaar!

“Nou?”

Ze kijkt me vragend en lichtelijk geïrriteerd aan en in haar stem bespeur ik een vleugje onverschilligheid. Ik haal diep adem en zeg met trillende stem: “Ja hoor, natuurlijk.” Zonder verder iets te zeggen klettert ze het dienblad neer, draait zich om en loopt weg. Gooit u het daar maar neer. Ik zou het vuile dienblad het liefst de kantine in willen smijten. Even voelt het alsof ik in tranen uit kan barsten.

Lekker in de spoelkeuken
Dit is mijn geweldige bijbaantje in de klamme spoelkeuken; één van de baantjes die ik de afgelopen weken heb uitgeprobeerd. Om gewoon maar rond te kunnen komen. De huur moet immers ook betaald worden. Geld is fijn, maar het werk om dat bij elkaar te sprokkelen is absoluut niet altijd een picknick in de stralende zon.

Beter dan de lowest of the low
Gelukkig heb ik nu wat beters gevonden. Ik verzorg de catering bij een bedrijf dat online strategieën ontwikkelt en uitvoert. Een gezellig bedrijf met vrolijke mensen (behalve wanneer je de koffiemachine schoon staat te maken terwijl er net behoefte is aan cafeïne), die je zelfs na afloop van de lunch bedanken voor het lekkere eten. Ik mag dan zelf geen online strategieën bedenken, ik word hier in ieder geval niet behandeld als een imbeciel in de categorie lowest of the low.

Niets is definitief
Zoals ik laatst tijdens de Professional Rebel Accelerator leerde: niets is definitief. Dit betekent dat de goede dingen in het leven niet voor altijd zijn. Erg? Welnee. Gewoon extra van genieten. Maar het betekent óók dat de nare dingen in het leven een zekere houdbaarheidsdatum hebben. Bedenk bovendien: mensen mét een baan hebben tegenwoordig ook nauwelijks meer baangarantie en zijn daarnaast heus niet altijd gelukkig met hun werk. Het gras is (of lijkt, in dit geval) altijd groener aan de overkant.

Een bijbaan tijdens het solliciteren
Er is genoeg werk, alleen niet genoeg banen. Een mooie uitspraak van iemand die ik een tijd geleden interviewde voor mijn blog. Dat merk ik nu ook: zat werk, alleen niet een baan die aan mijn hoge eisenpakket voldoet. Maar wat zou het? Dan maar een bijbaan tijdens het solliciteren. Bezig blijven, niet zeuren en doorgaan. Zo werkt het voor mij momenteel. Ondertussen blijf ik me inschrijven bij uitzendbureaus en mezelf brutaal pitchen bij bedrijven die ik tof vind.

Nu ben ik benieuwd: wat was jullie meest vreselijke bijbaantje ooit?

Follow