Naam: Ilse Wolf
Leeftijd: 22
Beroep: afstuderend fotograaf

Deze week is het weer tijd voor iemand die nog aan het begin van haar carrière staat: het starter-interview. Ik heb een interview met de ambitieuze Ilse Wolf. Ilse is een bijna afgestudeerd fotograaf. Ook al spreek ik haar via Skype, toch kan Ilse heel enthousiast vertellen over fotografie. Het is haar passie, dat is duidelijk. Heel vroeger was dat wel anders. Lachend geeft ze toe: “Ik wilde vroeger marinebioloog worden. Ik was gefascineerd door de zee. Maar helaas kon ik geen scheikunde.”

Wanneer begon je belangstelling te krijgen voor fotografie?
I: “Op mijn vijftiende kreeg ik een spiegelreflexcamera. Dat vond ik geweldig. Toen ik na de middelbare school een opleiding moest kiezen was dat voor mij makkelijk: ik wilde fotografie studeren. Ik wilde naar Den Haag, maar daar vonden ze me nog te jong. De rest van de fotografieopleidingen in Nederland spraken me op dat moment niet zo aan, omdat je dan vrij snel in een hoekje wordt geduwd. Daarom besloot ik in België te gaan kijken.”

Waar ben je toen terecht gekomen?
I: “In  Antwerpen, op de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. Daar was ik uiteindelijk één van de studenten die werd aangenomen. Ik heb geen moment getwijfeld. Het was een kwestie van niet nadenken, maar gewoon doen. Dit was een grote kans. Na twee jaar ben ik naar het AKV Sint Joost in Breda gegaan. Daar hoop ik dit jaar af te studeren.”

En wat bedoelde je dan met dat je in Nederland al snel in een hoekje wordt geduwd?
I: “Je moet kiezen tussen bijvoorbeeld journalistiek of mode. Je bent gedwongen om daar tussen te kiezen. Hier in Breda ligt de focus bijvoorbeeld erg op documentaire, hoewel er ook wel ruimte is voor meer. In Antwerpen was het heel autonoom, gewoon kunst maken. Dat vond ik een goede basis om de fotografie te leren.”

Nu doe je al regelmatig freelance opdrachten. Hoe is dat begonnen?
I: “Toen ik zestien was had ik mijn eerste bruiloft van vrienden. Daardoor ben ik er ingerold. Ik heb ook nooit echt een bijbaantje gehad, ik ben gewoon gaan fotograferen. Er kwamen steeds meer bruiloften bij. Uiteindelijk breidde het zich vrij snel uit en mocht ik ook naar evenementen, of dan deed ik plotseling een portretserie. Omdat het een soort uit de hand gelopen hobby werd, heb ik me ingeschreven bij de Kamer van Koophandel.”

Wat zijn nu opdrachten die je vaak krijgt?
I: “Nog steeds bruiloften, maar dat is natuurlijk niet mijn ultieme droom. Ik heb laatst de Kunstnacht in Den Bosch gefotografeerd, ik zit dus in het culturele circuit van Brabant. Ik heb voor Kunstbalie in Tilburg veel materiaal gemaakt voor op hun website. Ik heb toen kinderen in de studio gefotografeerd met allemaal attributen. Die foto’s gebruiken zij weer in folders en op hun website.”

Wat is de leukste opdracht die je tot nu toe hebt mogen doen?
I: “Dan kies ik toch voor Kunstbalie. Dat was met tien kinderen in een studio, de hele dag alleen maar spelen, springen en gek doen. Dat was heel leuk, terwijl ik eigenlijk geen studiomens ben.”

Waarom niet?
I: “Ik houd er veel meer van om op locatie te zijn en te spelen met wat er daar is. In de studio is het zo statisch, daar houd ik eigenlijk niet zo van.”

Wat zijn de obstakels als beginnend fotograaf?
I: “Het nadeel van fotografie is dat tegenwoordig iedereen een dure camera heeft en iedereen zich daardoor ook meteen fotograaf noemt. Er zijn heel veel mensen met een spiegelreflex, die denken dat ze dat wel eventjes kunnen en zich inschrijven bij de Kamer van Koophandel. Vervolgens beginnen ze tegen veel te lage prijzen te fotograferen. Heel veel mensen vergeten dat je als goede fotograaf elke drie jaar een nieuwe laptop en nieuwe camera nodig hebt. Dat is zevenduizend à achtduizend euro. Als er dan mensen zijn die voor twintig euro per uur gaan werken, tja… Dan blijft er niks meer over.”

Wat zijn dan ongeveer de prijzen waar ik aan moet denken?
I: “Bij de fotografenfederatie zeggen ze dat je voor een bruiloft honderdvijfentwintig  euro per uur mag vragen.” (lachend) “Dan kom ik aan met mijn zestig euro! Dat vind ik al behoorlijk wat. Het is echt lastig. Twee op de vijf fotografen gaan momenteel failliet.”

Is dat niet beangstigend? Wat is je plan?
I: “Ik hoop vooral dat ik met mijn eigen projecten geld kan gaan verdienen. Dat is mijn streven, mijn eigen verhalen verkopen. Dat ik bijvoorbeeld bij een reismagazine aan de slag kan en dat kan combineren met eigen docu’s. Ik ben voornamelijk documentairemaker.”

Wat voor documentaires maak je?
I: “Ik ben in maart in Manilla geweest, op de Filippijnen. Daar heb ik vier documentaires gemaakt rondom de vuilnisbelt. Daar leven kinderen echt op de vuilnisbelt, waar ze werken. Ik heb ook een project gedaan door die kinderen zelf te laten fotograferen met wegwerpcamera’s. Daarnaast heb ik op de intensive care in het Amphia ziekenhuis hier in Breda gefotografeerd, naar aanleiding van de ziekte van mijn vader. Hij heeft daar acht jaar geleden zelf gelegen. Toen was ik veertien. Ik ben dus teruggegaan, deels voor mezelf, maar deels ook om mensen er bewust van te maken dat de intensive care dag en nacht doorgaat. Ik heb toen vier maanden een gezin gevolgd uit de volksbuurt. Ik ben een antropoloog, ik ben bezig met mensen. Ik stel mezelf vragen: waarom leven mensen het leven dat ze leven? Zulke dingen.”

Hoe bereid je je voor op de tijd na je afstuderen?
I: (lachend) “Ik maak veel gebruik van Twitter. Mensen hebben vaak het gevoel dat ze je kennen als ze je volgen op Twitter, dat wil nog wel eens helpen. Ik ga binnen nu en een maand mijn portfolio naar redacties mailen, om in ieder geval te laten zien dat ik er ben. Ik reageer overal op, ik zorg dat mijn naam her en der terechtkomt. We hebben een afstudeerexpositie waar veel promotie voor wordt gemaakt. Je kunt allerlei prijzen winnen, daar ga ik natuurlijk ook voor. Toch denk ik dat je het grotendeels zelf zal moeten doen.”

Waar haal je de meeste voldoening uit?
I: “Ik vind het belangrijk om een boodschap over te kunnen brengen. Ik wil niet mijn mening er heel duidelijk in verwerken, maar ik wil wel graag dat mensen gaan nadenken. Het moet iets losmaken. Zoals op die vuilnisbelt, dat moest absoluut geen oppervlakkige ‘zielige kindjes’-documentaire worden. Het moet net iets meer zijn.”

Wat is de leukste reactie die je gehad hebt op een foto of documentaire?
I: “Poe, daar moet ik even over nadenken. Toen ik naar Manilla was geweest, kreeg ik een reactie van BN De Stem, met de vraag of ik twee pagina’s in de krant wilde. Dat vond ik heel tof. Ook de reacties wanneer ik heb gefotografeerd voor een bruiloft. Het is niet wat ik het liefst zou fotograferen, maar mensen zijn altijd zo blij met de foto’s. Ik ben blij dat ik dan heb kunnen bijdragen aan hun mooie dag.”

Wat wil je absoluut nog bereiken?
I: “Ik zou heel graag een fotografieboek uit willen brengen. Dat moet dan gaan over een plek in de wereld waar ik ben geweest. Ik weet nog niet waar, maar ik wil wel graag op reis. Ik wil een documentaire maken die verder gaat dan de journalistiek.”

Wil je reizen en fotograferen blijven combineren?
I: “Als het even kan wel. Voor mijn afstuderen ga ik naar Engeland. Dat is het plan. Daar wil ik dan drie weken op een eilandje zitten met veertig inwoners en vijftien monniken. Helemaal afgesloten van de wereld. Geen internet, geen contact met het thuisfront, helemaal niets. Dat wil ik dan in beeld gaan brengen. Wat doet social media met je? Engeland is niet echt ver reizen, maar het is wel een enorm andere wereld die je dan plotseling betreedt.”

Zou je ook workshops willen geven?
I: “Jazeker. Er stond zoiets in de planning, maar dat is toen helaas niet doorgegaan. Ik zou op de basisschool aan kleuters camera obscura-workshops geven. Dus echt koekblikfoto’s maken. Kinderen kenden dat niet meer, het is tegenwoordig alleen maar digitaal. Mijn moeder is kleuterjuf, dus ik ga daar binnenkort een try-out doen.”

Tot slot: heb je nog tips voor studenten en starters?
I: “In deze tijd is één woord echt belangrijk: netwerken. Netwerken, netwerken, netwerken, tot je erbij neervalt. Naar netwerkborrels gaan, ook bij jou in de buurt. Zorg dat je in ieder geval naamsbekendheid krijgt in de stad waar je woont, dan komt de rest vanzelf. Zelf ben ik al heel lang bezig met Twitter. Dat begon heel onschuldig, nu heb ik ineens zeshonderd volgers. Dat kan heel snel gaan. In Breda probeer ik bekendheid te krijgen. Ik sluit me aan bij bepaalde netwerken, ik ga naar netwerkborrels. Ik heb met een foto kaarten gewonnen voor Voor De Wereld Van Morgen, de prijsuitreiking van de ASN Bank. Dat is ook een soort grote netwerkborrel. Het is eigenlijk simpel: je moet alles aanpakken wat er op je pad komt.” Linda Roos

Follow