Twintigersdilemma’s, quarter life crises, werkervaringsplekken… Stuk voor stuk herkenbare en schrikwekkende termen voor elke (bijna) afgestudeerde young professional. Jarenlang heb je je uit de naad gewerkt. Maar al wapperend met dat mooie papiertje blijkt aan werk komen helemaal zo makkelijk nog niet. Hoe kan dat? Is het werkelijk zo dat opleidingen van nu niet meer goed aansluiten op de arbeidsmarkt? In hoeverre zijn universiteiten (niet-praktisch, vooral gericht op theorie) verantwoordelijk voor jouw kans op een baan? Kortom: in wiens handen ligt jouw toekomst?
Universiteit = werk (?)
Je hebt je natuurlijk niet voor niks al die jaren sufgeanalyseerd en platgestudeerd. En toch… het zoeken naar werk lijkt een onmogelijke opgave (iets met speld en een hooiberg). Ja, hallo universiteit! En nu? Ik las laatst een artikel van De Upstarter over hoe de universiteit het niet als zijn verantwoordelijkheid beschouwt studenten na hun studie aan een baan te helpen. “De universiteit is er om academici op te leiden. Werkervaring of beroepsgerichte vaardigheden opdoen hoort daar niet bij; we zijn geen HBO opleiding. We verwachten dat studenten na de universiteit zichzelf redden.”
Bron: giphy.com
Utopie
Misschien ben je nog student en staar je nu verontwaardigt naar het beeldscherm. Net na mijn studie was ik dat in ieder geval wel. Het voelt een beetje alsof je niet zo zachtjes uit je studentenutopietje wordt gekickt en de universiteit je gemeen grijnzend een sarcastisch ‘nou, succes ermee hè’ naroept. Maar is dat wel zo? De universiteit is er om je als individu te onderwijzen. Niet om je praktisch op te leiden tot een bepaald beroep (met uitzondering van een aantal specifieke opleidingen, uiteraard). Je leert kritisch denken, zorgvuldig analyseren en een eigen mening vormen. Hoe zit de maatschappij in elkaar? Wat vind ik daarvan? En waarom vind ik dat?
Voorkomen of genezen?
Toch zou er nog een iets strakker bruggetje geslagen kunnen worden tussen de universiteit en de arbeidsmarkt. Helemaal in een tijd waarin er op de arbeidsmarkt zo ontzettend veel verandert en de dingen niet meer zo vanzelfsprekend zijn als voorheen. Het vinden van een baan, bijvoorbeeld. Misschien gaat het niet eens om dat bruggetje. Misschien gaat het om het bij voorbaat voorkomen van een te veel aan afgestudeerden in een sector waarbij het beroepsperspectief sowieso al vrij mager is, zoals bij de studie psychologie. Laat minder eerstejaars toe, of wees in ieder geval eerlijk over de kansen (of het gebrek daaraan) op de arbeidsmarkt na het afstuderen.
Bron: giphy.com
Van student naar slachtoffer
Tegelijkertijd vind ik ook dat studenten die ouderwetse studie-papiertje-baan-oogkleppen best eens af mogen zetten. Zo werkt het nu eenmaal niet meer in veel sectoren. Ook ik kwam daar na mijn afstuderen pas achter. Wel kreeg ik tijdens mijn studie een indruk van wat ik later als ik groot was ongeveer wilde doen: iets met schrijven. Juist ja. Dus heb ik bijpassende stages gelopen, vrijwillig geschreven, ben ik met mensen koffie gaan drinken. En toch was ik op mijn teentjes getrapt en was mijn ego zwaar gekrenkt toen het vinden van werk na de studie allesbehalve soepel ging. Wat vond ik mezelf zielig. Maar met in een comfortabele slachtofferrol kruipen kom je helemaal nergens. Dat heb ik genoeg avonden stampvoetend, snotterend en stotterend gedaan.
Veilige optie
Vraag jezelf eens af: waarom maakt die gevreesde ‘en wat doe jij nu’-vraag na de studie je zo bang en benauwd? Waarom zou het per se zo moeten gaan bij jou zoals het zogenaamd ‘bij iedereen’ gaat? Tja, omdat dat de meest ‘veilige’ optie is. En omdat het antwoord ‘Als young professional trainee bij Huppeldepup B.V. in Amsterdam’ nu eenmaal veel cooler klinkt dan ‘In de spoelkeuken in het dorp waar ik ben opgegroeid, omdat ik weer tijdelijk bij mijn ouders woon’. Jaiks.
Jouw toekomst ligt in jouw handen
Maar wat is er nou eigenlijk zo erg aan een bijbaantje, anderen om hulp vragen of het gewoon brutaal helemaal anders doen? Ga eens bij jezelf na: je doet die studie, maar wat doe je nog meer? Wat zou je nou écht willen doen? Waar krijg je nooit genoeg van? Wie is jouw rolmodel? En heb je enig benul van hoe jezelf in elkaar zit? Zoals Melissa Marijnen (co-founder Professional Rebel) tijdens het Startersdebat in het Felix Meritis stelt: jouw toekomst ligt in je eigen handen. Zonder het door te hebben gaf de universiteit mij de tools om verder te kijken dan mijn stugge loopbaanneus lang was: uiteindelijk heb ik immers tijdens mijn master het heft in eigen handen genomen en ben ik deze blog begonnen. Zelf de grote boze wereld intrekken en mensen letterlijk vragen hoe ze in godsnaam aan hun baan zijn gekomen. Zo ben ik allerlei mensen tegengekomen, heb ik dingen ondernomen en zijn er allerlei deuren opengegaan.
Bron: giphy.com
Wat denk je? Anderhalf jaar na mijn afstuderen begon het freelance balletje eindelijk te rollen. Het kost even wat tijd en moeite (en oké, ook een hoop bloed, zweet en tranen), maar inmiddels freelance ik er fulltime op los en ben ik dagelijks bezig met schrijven, redigeren en vertalen. Hoe leuk is dat?!
Wat vind jij?
In hoeverre is de universiteit inderdaad verantwoordelijk voor jouw leven na de studie?
Of heb je dat vooral zelf in de hand?
Follow
